Kolejny audiobook, który miałem przyjemność przesłuchać. Nie mam zamiaru długo o nim opowiadać. Autorzy rozprawiają się z filozofią w bardzo nietypowy sposób, a mianowicie za pomocą żartów. Chcą oni pokazać, że filozofia nie musi być nudna i uciążliwa, i że można ją poznać za pomocą zabawy. Czy im to wychodzi?
Książka jest zorganizowana w postaci mini-wykładów, a każdy poświęcony jest oddzielnemu zagadnieniu. Posłuchamy/poczytamy tu o metafizyce, logice, egzystencjalizmie czy filozofii społecznej i politycznej. Bardzo miło się tego słucha, bo wykłady są przerywane dialogami Dimitria i Tasso, wiec mamy czas by „odpocząć” od nadmiaru wiedzy. Wielką zaletą jest lektor, Jerzy Stuhr, którego głos dodaje atrakcyjności nagraniu.
Na samym początku, chciałbym napisać kilka słów o autorze. Uważam, że w przypadku książek historycznych jest to istotne kto jest twórcą książki, którą obecnie przed sobą trzymamy.
Ponownie nawiązuję do mojej ostatniej wizyty w bibliotece. I chociaż wydarzyło się to przed równymi dwoma tygodniami, chwilę tę pamiętam jakby co dopiero miała miejsce. A więc stoję przed stolikiem, na którym w stosach ułożono jakieś książki. Nie jest ich wiele, ale jest również niewiele rzeczy, które je łączy. Biorę się więc za przeglądanie. Jest tam kilku znanych autorów, cos chyba z Grishama, coś z Kinga i w końcu Daniel Koziarski i jego „Klub samobójców”. Okładka jest zniszczona, pogięta, a książka ma dopiero trzy lata. Wniosek – intensywnie używana. Sam projekt okładki jakoś mnie specjalnie nie zachęcił, natomiast tytuł zaciekawił. O czym to może być? Czyżby może rozkwit kultury Emo, cięcie się żyletkami itp.? Sam nie wiem, odkładam książkę i kieruję się do biurka pani bibliotekarki. W trakcje patrzę na pierwszą książkę w moim stosiku –Alkoholik, a więc lektura niełatwa. Przed samym biurkiem odwracam się na pięcie i biegnę po „Kub samobójców”. Dziś cieszę się, że tak właśnie zrobiłem.
Dzisiejsza książka pochodzi również z mojego ostatniego i owocnego wypadu do biblioteki (ach, jak dobrze, że one istnieją!) Na specjalną wystawę, gdzie zgromadzone są nowo zakupione (tak przypuszczam) pozycje, zaglądam za każdym razem. Tym razem ‘zwinąłem’ stamtąd dwie pozycje, w tym jedną, której dziś chciałbym poświęcić trochę miejsca.
Skąd narodził się pomysł książki w wersji słuchanej? Czy powstał on może z lenistwa? Czemu nie, skoro chodzą po ziemi ludzie, dla których jedyną lekturą są hasła banerów albo etykiety na produktach. Po co ma się taki osobnik męczyć, wytężać wzrok i napinać, kiedy najspokojniej w świecie może się położyć w wygodnym łóżku lub usiąść w ulubionym fotelu, zamknąć oczy i tylko słuchać i słuchać. Co prawda, dłuższe słuchanie też może go zmęczyć.
Długo zastanawiałem się co napisać. Książka mi się podobała, nawet bardzo. Polubiłem specyficzny humor Palahniuka. Czegoś podobnego do tej pory nie spotkałem. Słyszałem opinie, że jest to najsłabsza powieść amerykańskiego pisarza (subiektywna ocena), ale mnie to cieszy. Jeżeli ta powieść urzekła mnie swoją oryginalnością, to co uczynią ze mną następne? Nie mogę się doczekać.
Jakiś czas temu pisałem o filmie (
Wpisuję w wujka Google nazwisko autora. Nie wierzę własnym oczom, ale ‘wszechwiedząca’ Wikipedia nie posiada żadnych informacji na jego temat. Żadnych, to lekka przesada, bo jest krótka notka, ale w języku francuskim, którym nie władam. Nie ma nic w języku Szakespeare’a, o polskim w ogóle nie marzę. Fakt ten sprawia, że moja chęć dalszego szukania zamiera jeszcze szybciej niż się pojawiła i jestem w pełni usatysfakcjonowany informacją z okładki książki:
Ostatnim razem, podczas mojej wizyty w bibliotece, przechodzę pomiędzy pułkami w poszukiwaniu jakiegoś interesującego tytułu. Czekam na coś, co zwróci moją uwagę, tytuł, okładka, cokolwiek. Przechodzę obok jednego z regałów i kątem oka dostrzegam: „Kubuś Fatalista…..”. Zatrzymuję się, cofam od dwa kroki i wyjmuję spomiędzy setki innych książek tę jedną. Czytam pełen tytuł: „Kubuś Fatalista i jego pan”. Czytam i nie wierzę! Kto z misia o ‘bardzo małym rozumku’ uczynił fatalistę?! Ale zaraz, kto powiedział, że chodzi o Kubusia Puchatka? No cóż, nikt, ale widząc to imię, takie było moje pierwsze skojarzenie. Odczytuję autora: Denis Diderot. Teraz mam pewność, że o innego Kubusia chodzi.
Po co facetom sutki? Z pewnością ten odwieczny dylemat towarzyszył niejednemu panu w jego egzystencjalnych dumaniach. Cel ich bytnośći spędzał sen z powiek filozofom, wielkim myślicielom, ludziom nauki, ale również zwykłym „szaraczkom”. Tak wyglądała sytuacja aż do dzisiaj. Wszystko zmieniło się po przeczytaniu „Po co facetom sutki?” i teraz już wiem, dlaczego je mamy (my mężczyźni). Oczekujecie odpowiedzi? Nic z tego! Jeżeli chcecie ją poznać, zabierzcie się za czytanie.